Première (proloog interieur)

 

Zo op. Zaal vol. Ze zijn er allemaal. Nu. Het is nu. Vreet ze op van kop tot kont!

 

Pizza pesto zuurt in keel. Oh God, waarom geloof ik niet?

 

Droge mond. Neem een slok. Razend hart. Adem diep. Adem stokt. Adem toch.

 

“ This is the moment, this is the day - ”

 

Wie stopt René Froger in mijn hoofd?
Focus. Focus. Hier en nu.

 

“ This is the moment, this is the - ”

 

Oh moeder Maria, of wie dan ook
haal die vlezige zanger van mijn netvlies.

 

Zaallicht dimt.

 

Pizza pesto gist in mond.
Maag in hoofd wist elk benul.

 

“ This is the moment, this is - ”

 

Froger go home! Hij is weg!
Is ie weg? Focus. Focus.
Ik vreet ze op. Je bent een topper!

 

Topper? Nee, geen Toppers. O daar zijn ze toch.

 

“ This is the moment - ”

 

Op.

 

© januari 2018 Regine Hilhorst

Station Enschede

 

Daar staat ze.

Mijn krullenkind in blauwe jas.

Gerugzakt terug met weekendtas en was.

 

Ik zwaai. Ze ziet mij niet.

Haar blik mobiel gericht op het nieuwste nu.

 

Ik roep: "Joehoe! Hier ben ik. Hier!”

Ze hoort mij niet.

Geoordopt zingt ze, swipend swingt ze.

Chill stilleven.

 

Haar hier ligt in haar hand.

Zappend likend, snapchat wisbaar.

Zoekwens verbonden met the wide world

meer dan met de grond onder haar voeten.

 

Ik wring me naar haar toe

door een haag van wachtende gebogen hoofden.

 

Daar staat ze.

Mijn krullenkind. Binnen handbereik.

 

Ze ziet me, roept: " Waar was je nou?

Ik app me suf!"

 

Ik grijp m’n mobiel en app dat ik er ben.

 

Ze lacht en houdt me vast.

 

Hier zijn we.

Hier.

 

©december 2017 Regine Hilhorst

Langste dag

Voor Mustafa, voor Els. Voor die we missen.

 

Graaf een gat.

Zo groot dat boos

op zomaar dood

verdwijnt in pijn in lijf.

 

Graaf een gat.

Te klein om droefenis

langs natte wangen

op te vangen.

 

Graaf een gat

en zaai herinnering.

Te mooi om te vergeten.

 

Dicht het gat en stamp het aan

en wacht op sterren, wacht op maan.

Wacht tot de dag, waarop uit stof uit as

een glimlach groeit, die lijkt op hoe jij was.

 

© juni 2017 Regine Hilhorst

Het beeld is gemaakt door kunstenares Lies koning-Naarding geïnspireerd doot de tekst

Regine Hilhorst maart 2017

Oh Obama!

Elite zijn we

die in weelde praten

over onrecht, over leed.

Verwende mensen zijn we

en bevoorrecht zijn we

vanuit zitvlees zuchtend

om gekozen kerels met raar haar

die snaren raken met hun ‘muur’ en ‘minder’

die woede voeden met hun haat-gepraat

die zonder schaamte beter scoren

dan wij met onze zo-hoor-het-taal.

Oh Obama!

Schapen zijn we.

En we gaan.

Over een dam, gaan we.

Schapen

die de wereld, van onder de warme wol beklagen

die borrelend blaten om verloren herders

die met een mond vol pinda’s weten van vermomde wolven.

Yes we do.

Schapen zijn we.

En we gaan.

Over een dam, gaan we.

Oh Obama!

Yes we did.

Scheppers… In godsnaam!

Licht

In godsnaam: verenigt!

Kom uit de boeken vol doem en vol dogma.
Kom uit de doeken, kom van het kruis.
Kom uit het veilige, heilige huisje.
Kom uit de tempel, de kerk, de moskee.
Kom, want je bent van hetzelfde.
Goed bedoeld, maar al eeuwig misbruikt
als almachtige stok om alwetend mee te slaan.

Scheppers… Ontwaakt, ontmantel en herschep!

Kom van je wolk, van je troon, van je voetstuk
en laat je laatste oordeel lekker thuis.
Kom uit je naam
en
stroom s’il vous plait samen.
Word gewoon weer die wonderlijke bron
van waaruit alles ooit begon.
Of
word een lach op een wanhopig gezicht.
Wees het licht.

Het licht wil wel.
Elke dag.
Opnieuw.

Nu wij nog.

©december 2016 reginehilhorst.nl

meeneemgedichten voor stadsherberg Enschede (27-30 december)

Zwart gemaakt

Vroeger was traditie-Piet zwart
en knecht met roe en zak
en dom of eng of echt heel echt
of gewoon m'n slome broer of oom.

Nu wordt Piet
al krijgt (hij, zij, gender) alle kleuren
met verve zwart gemaakt.

Mn oom haakt af, houdt niet van anders
verandert sowieso nooit van standpunt.

M’n slome broer ziet dat niet zo.
Wat verandert er nou,
al is ie blauw gestreept of schoorsteen-vuil.
Ik ben toch die Piet?
Van binnen verander ik niet.

Wat een gelul
over Piet 2.0.

©november 2016 | reginehilhorst.nl

Gedicht geschreven voor de coming out week 2016 ,

gemaakt voor het programma van 10 oktober over seksuele en

culturele diversiteit ism Saxion in het Harrie Bannink Theater

Grenzeloos jezelf zijn

Zou het kunnen?

Zomaar
stoppen met
denken in eng
en
anders maakt bang
dus
dicht ik mijn deur
en
sluit ik de grens
verschans ik me achter
mijn stijgend gelijk
van
jij hoort hier niet
want
jij dreigt mijn
zoals het hoort en zoals het was
met je andere smaak,
met je andere kijk
te

verrijken.

©oktober comingoutweek 2016 www.reginehilhorst.nl

Gedicht in het kader van de comingout-week 2016 voor het programma

over seksuele en culturele diversiteit: “Grenzeloos jezelf zijn”

10 oktober Saxion Enschede

Allemaal ik

Ik heb een kast vol ik
van stukken mij
die ik allemaal ken, allemaal ben
ooit was, of zou willen zijn.

Een kast vol ik
die in de was
gekrompen, dus niet meer passend
om de romp verschrompeld
is.

Een kast vol ik
die gaandeweg in het zijn
vervelde
of
die gefacelift hoopte te voldoen
aan hoe het hoort
of
die tegendraads dwars door de deur
naar buiten schreeuwt.

Een kast vol ik
die mij bezielt
en van buiten soms zo hetzelfde lijkt
maar van binnen zoveel levens leeft.

Maar de hemel zij dank
heb ik ook een plank met dragende ikken
altijd goed aan het lijf vergroeide mij-krijg-je-niet-klein-blijvers
aan de huid hoera-ik-leef-klevers
hok-vrije-blij-met- jou-en-jij-met-mij-zijners
vang-me-niet-in-één systeem-claimers.

Zoveel soorten ik.
Zoveel soorten jij.
Daar past geen kast omheen.

©oktober 2016 Regine Hilhorst

Brief aan een terrorist in spe

Lieve

beschadigde, ontheemde getraumatiseerde depressieve

onbegrepen eenzame en onmachtige terrorist in spe

 

Ik wil je wat zeggen

voordat je

je leven opblaast

 

in je heilig vuur misschien wel

mijn dochters, mijn vrienden

of iemands lief meeneemt.

 

Ik wil je zeggen dat

er geen hemel is.

 

En mocht er toch één zijn,

dan zeker géén waar moordenaars, gekroond op tronen,

met een schare schaars geklede dames eeuwig verboden vruchten eten als

schadevergoeding voor het schamel onbarmhartig sterfelijk bestaan.

 

Nee. Zo'n hemel is er niet.

Geen God zou daar willen wonen.

Dus doe het daarom niet.

 

Er is wel onterecht onrecht

en ongelijk arm en rijk

en eeuwenlang betwetend westers wangedrag

waarvoor sorry.

 

Maar nog nooit

heeft een wraakzuchtig geweer, een zwaard, een bijl,

een bom of gif

dat onrecht ongedaan gemaakt.

Het maakt alleen maar

nieuwe wonden.

 

Dus je daad lost niets op.

 

Ik wil je zeggen

dat er schoonheid is en liefde

en dat jij dat misschien niet vond maar eigenlijk niets liever wilt.

 

Het is er.

Zomaar om de hoek.

 

En ik wil je zeggen

dat als je echt levensmoe bent

ik dat naar vind

maar dat je dan het lef moet hebben

er

alleen en eenzaam

zonder omstanders

een einde aan te maken.

 

Ik wens je het leven!

 

Namens elke moeder,

denk ik,

 

Regine

 

©26 juli 2016 Regine Hilhorst

Gedicht geschreven voor ArtEZ Conservatorium: afsluitend project "Klank van de stad" Polaroidfabriek van alle opleidingen 6juli 2016

The Beat

Hoe studenten vol van klank
door één zelfde deur naar binnen gaan
dezelfde trap oplopen en uit het oog
ommuurd door vak en regels
naast elkaar
toch samen
eenzaam kunnen zijn.

Veroordopt contact. De blik op digi-venster. Muziek voor eigen ik.

Zo blijven klassieke melodieën binnenskamers.
Zo botst the creative sound against the wall.
Zo bonken therapeutische bongo’s tegen geluidsdichte deuren.
Zo zingt de innerlijke stem enkel inwendig alleen.

Alleen the beat buitelt versterkt naar buiten.

The beat onstuitbaar ritme kloppend hart
the beat zielsverwante levenselixer
the beat powerpulse die zingen doet.

Het is the beat ,the beat, the beat bindt.

En hoor een koor. Een koor van samen
klimt vakoverstijgend door de ramen.
Een koor van samen dat zingt:

beter samen één dan eenzaam samen

Het is the beat, the beat, the beat bindt.

©Regine Hilhorst juli 2016 www.reginehilhorst.nl

15 juli een dag na Nice , de avond van de (mislukte) staatsgreep in Turkije

 

Het nieuws dendert door

Terwijl
mijn dochter pokemons vangt
en wij weer in slaap vielen bij Midsummer-murders
dendert het nieuws
na Nice
verbijsterend en op hol geslagen door.

Chaos is niet erg.

Maar dat een gek
in naam van wie of wat ook, zomaar
van een feest een bloedbad maakt en
dat een leger
of dat nu goed of slecht uitpakt
zonder vragen
bepaalt dat je binnen moet blijven
en je vrijheid beperkt
dat is erg.

Geweld als wapen
als machtsmiddel
wat een zwaktebod!

Laten we
in Godsnaam
of laat die maar overal buiten,
blijven geloven
dat iedereen van huis uit
" het goede " wil

en

dat het " omstandigheden" zijn
( wat zijn dat: omstandigheden?)
die ons beschadigen.

Misschien
dat het dan ietsje
gaat zomeren.

©april 2016 Regine Hilhorst

Gedicht geschreven voor #ACT Café 20 april
nav de QuickScan door Evert Jan Krouwel die de cultuurhistorie
van het centrum van Enschede probeert te borgen.

 

Zoveel Enschede

Maar de stad blijft

overleeft al levenslang
en
zolang nog na ons.

De stad
herberg van geheugen

Hier laten Grote Kerk en kromme stegen eerder Enschede praten,
veilig achter wal en gracht.

Hier huist, zo broederlijk verstraat
gestapeld steen uit alle tijden, van alle stijlen:
pui vervuilend Kruidvat naast strakke Wederopbouw naast Delftse School
Neorenaissance naast Nieuwe Zakelijkheid naast Art Nouveau.

Gek dat Neo, anno nu, niet nouveau meer klinkt
terwijl we, als we toen hier woonden, van niets nieuwers zouden weten.

Hier herrees, uit stoom, uit as de schoorsteenstad,
de standenstad met eigen-burger-eerst-binnenring.
Daarbuiten, uitgebuit, buiten blikveld, als vee op stal,
het getto van arbeidersmigranten.

De stad vernielt, vervormt, vernieuwt
tot bouwputstad, wederopbouwstad, door boulevard doorsneden stad,
failliete stad, rampenstad, leegstandstad, bottom-up muziekstad.

De stad blijft

verhaalt in straat, steen en staal
hoe wij vroeger waren en hoe we anno later
zullen worden herdacht.

©april 2016 Regine Hilhorst

Ledeboerpark 20.15 uur

 

Lente

De zon
zakt rood
verheft een zwanger bos
met trotse bomen.

Vogels zingen de schemer toe.
Paarden proeven de wei
wachtend op jong gras.

Hockeymeisjes op hoge benen
meten hun kracht
juichen in salvo's.

Het gonst.

Morgen
morgen
bloeit.

@ april 2016 regine hilhorst

Gedicht geschreven voor de bijeenkomst "Once upon a time"
van TOF (Top Officium Femmes Oost Nederland)

 

 

Een open deur

 

Er was eens een wereld
waar kom binnen gewoon was
en deuren slechts dicht waren tegen de tocht.

Er was eens een wereld
met reikende handen waar armen omhelsden
en angst niet bestond.

Er was eens een wereld
waar niemand omwille van het beter weten
buiten moest staan.

Een wereld
waar honger naar het onbekende wie ben je het won
van blijf waar je bent
waar anders niets anders was dan van hetzelfde
en aan tafel gold voor iedereen
waar haat door liefde kon genezen
en geweld door geen God of gek gepredikt werd.

Een wondere wereld
met vijf broden, twee vissen
en wijn om te vieren dat delen pleziert.

Er was eens een wereld
vol van geweten, vol van genade.
Er was eens -

Hier achter mijn deur.

Er was eens een deur
ik krijg ‘m niet open
hoe ik ook trek
ik sta er steeds voor.

© november 2015 www.reginehilhorst.nl

Om de as

 

Forum café ACT#6 geslaagd ontwerp
Gedicht bij project RUSTJAGERS van Francisca Slager
De collectie RUSTJAGERS van FRANCISCA SLAAGER creëert
door zijn poëtische invalshoek rust. Door je gedachten te
fixeren op de vormtransformatie, veroorzaakt door luchtverplaatsing,
droom je weg bij wat je ziet en ervaart. Voor mij is lucht geven
een metafoor voor de opheffing van stress. Hectiek.

 

Ik slik te veel
en
hap naar lucht.

Wat moet dat drukt
perst fijn naar pijn
in kop en buik.

Mijn nee van binnen
knikt ja van buiten
ik wil het niet
maar knik en knik
knikkende knieën
koud zweet
op hoofd en rug.

Golvend nu tuimelt
rond en rond
om as tot as en stof zijt gij
Ik hap naar lucht
en tol en tol

tot ik vergeet
wat was of komt
en
als vanzelf op adem kom
en
lucht schep.

 

©november 2015 www.reginehilhorst.nl

Studio Franciska Slaager | Rustjagers | 2015

from Franciska Slaager on Vimeo

Litteken

Gedicht geschreven voor ACT forumcafé #6 “Geslaagd ontwerp”
bij Project Wederafbouw Architectuur (o.a. over Presikhaaf in Arnhem )
Marjanne Kuipers - Graphic Design ArtEZ Arnhem

 

Waar ik woonde
is
geweest.

Van de kaart.

Weg
is de stenen buitentrap
(van de wederopbouwflat in de wederopbouwwijk met wederopbouwpark)
waaronder ik
soep maakte van gras en madeliefjes
en
ongezien kon kijken
in de ondergrondse ouderlijke slaapkamer met roze beddensprei
waar mijn moeder de was te drogen hing op het houten rek
dat met dekens erover
onze hut was of het huis of ons hol
als we konijnen speelden.

En het park
was de grote wereld
waar wij echt niet mochten spelen
en zeker geen snoep van vreemde mannen mochten aannemen.

Van de kaart.

Rest
het litteken op m’ n knie
(van de schuiver op het grind in het park, waar ik toch ging steppen)
ondanks
het gele poeder uit het busje met de schroefdop
en
de kussen van mijn moeder.

©november 2015 http://www.reginehilhorst.nl

De Nieuwe Zondebok

Gedicht geschreven voor Frankensteinfestival.nl
6-8 november 2015 Performance Factory Enschede

 

Dat alles maakbaar is
3D te printen
van
koffiekop tot selfmadekast
van
BH tot chocola
tot vegavis.

Van
gouden oorbel
tot welk huis je maar wilt
van
vermenigvuldigde stamcel
tot
orgaan
tot
mens
tot
een gekloonde kubieke ik
op
zonne-energie.

Een 3D-mij
zo
ernstig echt en wel houdbaar mooi
zonder dun nekje of nare karaktertrek
zo
zeker zonder zieke cellen.
zo
oplaadbaar energiek
zo
jaloersmakend en geprogrammeerd
leuk.

ik zou die 3D-me
op straat zetten,
over mijn grens zetten
laten roesten in de regen
alle voedsel weigeren
en
terugsturen naar
het hol waar ze uitgeprint is.

© november 2015 Regine Hilhorst

Uitzicht

Gedicht geschreven voor ACT Forum Café #5 Feeding the city

Er was eens
een jongen met wilde haren,
die boer wilde worden, maar cameraman werd
want dat was ook mooi en een camera is goedkoper dan een trekker.

Het werd dag en het werd nacht.

Hij filmde
auto in, auto uit,
series van haastig nieuws en scènes in studio’s vol stress.
De koe, de wei, de boerderij gleden - van a naar b - aan hem voorbij.

Het werd lente en het werd herfst.

Tot
er een vrouw naar binnen keek.
Zij had uitzicht en hij bleef.
De aarde plakte aan zijn laarzen.

Het werd zomer en het werd winter.

Zijn haren groeiden.
Het gras werd groener, de klaver geurde.
Hij zaaide, oogstte, maaide, hooide.
Zijn handen werden ruwer, zijn noabers milder.

Hier
het land, de mens, het dier, de seizoenen kennen.
Van kop tot kont. Van wieg tot graf.

Hier
in weer en wind, voor dag en dauw
Anna zien kalveren en kalf Gerrit
zien groeien, zien grazen, zien -

Nee.
Bij de slacht kijkt hij niet, maar hij weet
dat als je het vlees van zijn koeien eet,
dat het eerlijk en heerlijk is en
dat je proeft
dat er elke dag een boer was die zorgde
dat het goed was.
Het werd zomer en het werd zomer.

©oktober 2015 Regine Hilhorst

Caroline

Lijflied van de Comingoutweek Enschede
op muziek gezet door Bert van der Veen

Zij is geboren als een hij
en doet zoals een hij moet doen,
maar is van binnen nooit echt blij,
alsof haar lijf haar niet begrijpt
door een fout met x en y.

Zij is zijn lijf niet.
Zij is zijn lijf niet.

Hoe vind je jezelf
als de spiegel je niet ziet
als je naam je niet herkent
als je je nooit geroepen voelt

Ik ben - jij bent
ik ben - jij bent
dus ik besta.

Zij zoekt zichzelf, roept keer me om,
blijf bij mij, keer je niet af,
keer mijn zijkant naar de zon,
houd me vast als ik vervel,
en ontpop uit mijn cocon.

Zij is zijn lijf niet.
Zij is zijn lijf niet.

Hoe vind je jezelf
als de spiegel je niet ziet
als je naam je niet herkent
als je je nooit geroepen voelt

Ik ben - jij bent
ik ben – jij bent
dus ik besta.

Ze scheurde huid, ze scheurde huid,
vervelde hartverscheurend hard,
ze sneed zich van de vliezen los,
en zag haar nieuwgeboren ik
met rode lippen en een blos.

Zij is haar lijf nu.
Zij is haar lijf nu.
Hoe vind je jezelf
als de spiegel je niet ziet
als je naam je niet herkent
als je je nooit geroepen voelt.

Ik ben - jij bent
ik ben – jij bent
dus ik besta.

©2015 oktober comingoutdag.nu Regine Hilhorst

Gedicht geschreven voor ACT Forum Café #5 Feeding the city 28 okt expositieruimte Concordia

Vergeten

De stad heeft trek
heeft zin in snelle hap
opent als een vogeljong haar bek en
schrokt winkelwagens vol kant en klaar uit
weet-ik-veel-waar-vandaan, naar binnen.
Kauwt op kan-mij-het-bommen-welke-wereldreis
-mijn-bief-van-broed-tot-braad-aflegt
en veegt onwetend de vette lippen
na het eten van goedkope groeihormoondiepvriesvis uit Vietnam.

Wie weet nog wat hij eet
waar Abraham de mosterd haalt
welk graan van Twentse bodem komt
hoe een koekje van eigen deeg proeft
hoe de melk smaakt van de koe
in de wei dichtbij.

De stad maalt er niet om,
boert luidruchtig buikt uit
van verstoppende vrachtwagenfiles vol fastfood
en schiet, tot in de wijde omtrek te zien,
gistende gassen als vuurwerk de lucht in.

Naast de stad
niet ver van de boom
vallen vergeten
appels

©oktober 2015

Voor de architect

Hoe bouw je een thuis
voor de man, de vrouw, het kind
met de dood in grote ogen
zo ver van huis.

Zeeën ver
dodenboten-zeeën-ver
vacuüm-vrachtwagen-ver
als-vee-gekooid-graaiend naar-brood-ver
in-alle-staten, door-alle-staten-getransporteerd-ver.

O,
er zijn goedbedoelde doekjes voor het bloeden
plaatselijke pleisters op wonden
de kwaal vermijdende tijdelijke tedere teddyberen-warme-jassen-acties
en een bed in weer te vullen azc’s met gezellig vastgeschroefd plastic meubilair
en kortstondig te gebruiken kazernes met eigen volk eerst buren.

Hoe bouw je een thuis
voor de man, de vrouw, het kind
met de dood in grote ogen
zo ver van huis.

Ver-van-je-bed-show-ver
blijf-ook-maar-ver-en-kom-niet-in-mijn-wijk-ver
want-vol-is-vol-en-mijn-puberdochter-fietst-hier-langs, vieze-vent-ver
en-hun-en-ons-wordt-ammenooit-niet-wij-ver.

Hoe bouw je een thuis.
Steen voor steen
voor steen.

©2015 Regine Hilhorst

De gelovige

Dit gedicht is opgenomen in de bundel Bruggen tussen literatuur, wetenschap en recht voor het afscheidscollege van Prof.dr. Bärbel Dorbeck-Jung aan de Universiteit Twente op 17 september 2015

Mijn buurvrouw stierf te vroeg.
Ze droeg de kanker
tot in het bot.
Tot op het laatst gelovend
dat zij haar miserabel lot
in handen van de god
van chemokuur of nanobots
resetten kon.

Zo ging het niet.

Er was geen god.
Geen eigen weg.
Er was één algemene lijdensweg,
één boulevard
van verzekeraar en farmaceut,
die hun nieuwste dure kuren
niet meer geven aan
levenslustige
maar al opgegeven
buurvrouwen.

Zij was weerloos
tegen het klinisch wachten
tegen het smetteloze protocol.

Pas toen mijn buurvrouw
moegestreden
was
beschikte zij
over haar eigen lot.

©september 2015 Regine Hilhorst

De mijne

Zo zichzelf
en soms zo hetzelfde
zijn ze, moeders en dochters.

Zoals ze na het zwemmen
met opgetrokken schouders naar de kant waden
en het water uit hun haar schudden.

Zoals ze met rechte rug,
de knot ten hemel geheven
een berg afdalen.

Zoals ze boeken verslinden
met het ronde voorhoofd gefronst, met de benen op tafel
en in één adem zuchten om een flauwe grap.

Zoals ze hoi zeggend thuiskomen, afwassend zingen
en wang schampend dag zeggen.

Vanuit een ooghoek zo in de knot gelijk.

Tot de stokpaardjes komen.
De knotten schudden vol vuur, schieten los,
krijgen hun eigen krul en kleur weer terug,
zwiepen wereldlijke wijsheden over muziek of opruimen
of internet of studie of bijbaan of niet of wel de keuken in.

Zo in de knot gelijk. Zo aangenaam eigen.
Zo in mijn schoot geworpen.

Geen gen is de mijne
maar de mijne
zijn het.

©zomer 2015 Regine Hilhorst

Uit de kast

Een open deur misschien: maar
geen mens hoort in de kast.
Jij niet, ik niet, niemand.

Kleding hoort in de kast: onderbroeken, sokken en duffe boeken,
muffe spullen, bewaarde waarom-ook-weer-prullaria,
stoffige foto’s uit een onvergetelijk vergeten verleden.
En soms, zit er een lijk in de kast.

Dode dingen dus,
die door de eigenaar netjes opgevouwen en geordend,
of in mijn geval verfomfaaid,
in de kast geflikkerd worden.
Levende zielen flikker je niet in de kast.
Dat is onnatuurlijk.
Welk vrij wezen wil nou
vrijwillig vergeten worden en vergaan
tot een muf, duf, dood ding?
Jij niet, ik niet, niemand.

Toch zit jij in de kast. Ik soms ook.
Ineens.
Iedereen weleens.
Ja knikkend, nee voelend, met het zweet op je rug.

Ineens zit je erin.
In de kast, in het hok, achter het hek
omdat een god of gek of groep of wet
de kast neerzet, de deur dichtdoet,
je buiten zet, terwijl je binnen was.
Of is het nou andersom?


Nog een open deur misschien:
jij moet niet uit de kast. De kast moet eruit.
De kast moet eruit.
Uit jou, uit mij, uit iedereen.

2015 @Regine Hilhorst (sinds 1984 uit de kast)

Vogelvrij

En als je nu een vogel bent
een duif, een merel, meeuw of zwaan
dan één met flinke kuiten
die
of het regent, stormt of waait
koert:” Kom! Kom mee naar buiten,”
die
op de schutting op ons wacht
haar vleugels spreidt als paraplu
en schatert, schaterlacht:
"Laat los, hou vast
leef hier en nu."

©juni 2015 Regine Hilhorst

Fiets

Het liefst
fiets ik zonder omzien
- we zien wel -
met handen los, met ogen dicht,
met de wind mee,
alle storm terug naar zee.

Het liefst.

Maar er staat altijd wel
iets in de weg.

Soms valt het uit de lucht.
Soms draait de wind.
Soms fiets ik lek,
trekt thuis me terug,
verliest verlangen het
van het bange.

Surplace.

ik fiets niets.
Sta stil en wil niet
buigen of barsten.

Ik wil er door heen.

Want
het liefst fiets ik,
heen of terug,
met de wind in de rug,
los van de grond,
alle storm terug naar zee.

©Maart 2015 Regine Hilhorst

Laat mij maar hier

Laat mij maar hier
tussen water
en wolken
waar
de wereld wijd
en eindig is.

Laat mij maar hier
waar
de horizon
de hemel draagt
en wolken
regels schrijven
in de zee.

Laat mij maar hier
tot
de branding
mijn hoofd vol hokken
leeg slaat
en
het strand,
de wind, het licht,
jouw hand
mijn blik
verruimt.

Laat mij maar hier.

©Vlieland mei 2015 Regine Hilhorst

Boekensteun

Geschreven in het kader van de actie Mijn bieb moet blijven tegen 6ton extra bezuiniging door de gemeente Enschede.

 

Bed-bad-brood- en biebvoorzieningen
zijn noodzakelijk voor iedereen.
Overal.

Laten we
daar geen woorden aan vuilmaken.

Laten we
lezen, leren lezen en blijven lezen.

Laat ons
dwalen in het huis waar verhalen
zich verstoppen in het gangpad
wachtend op buutvrij bezoek.

Laat ons
laagdrempelig, hoog-of laaggeletterd
kennis lenen
via de balie, het boek of het net.

Laat de bieb
juist zonder druk
zoeken naar een nieuwe digitaal die
web-zap-ik app’ers en boekverslinders
verbindt.

Laat de bieb
in de stad, in het dorp, in de buurt.

Geef rek.
Baan het gangpad.
Steun het boek.

©mei2015 Regine Hilhorst

Haast aaibaar

 

Haast aaibaar
is dit
naar binnen geborsteld groen
op ooit
vuurspugende grond.

Symmetrisch gevouwen schoonheid.

Origami ?voor gevorderden.

2015 juli Regine Hilhorst

Het is de kunst

Ter gelegenheid van het debat over het belang van kunst in de stad in theater Concordia 4 juni 2015

 

Het is de kunst
en wij zijn de schepper,
om het zijn of niet zijn
naar onze hand te zetten.

 

Het is de kunst
en dat maakt ons mens,
uit holen te kruipen
op twee benen taarten te bakken
en ons lot te bezingen via WhatsApp.

 

Het is de kunst
en dat moet met de paplepel,
om verkokerde wetten van regels vol roest
alle hoeken achter de horizon,
onder het
oppervlak
en boven de haargrens
te laten zien.

 

Het is de kunst

en dat is een hulporganisatie,
die
weg van het filevormig bumperdenken
nieuw rotondes vormt in schurende schoonheid
onder het slaken van de kreten:
och, ach en AHA!

Dat is de kunst.

 

©juni 2015 Regine Hilhorst

Overkant

 

De Dinkel schuurt,
scheurt het land,
slijpt wortelhanden uit het zand,
ontkleedt bomen, tot het bot,
tot nietig naakt, tot schepsels God,
op hoge poten in de wind.

Weerloos weerbaar
wachtend,
tot de tijd het zand wegwast
en elk houvast verglijdt
in
vrije val.

Geveld.
Torenhoge slagboom
ligt met gestrekte kruin en wortel
in de weg.

Afgebroken leven
overbrugt het water
naar
de overkant.

©februari 2015 Regine Hilhorst

Waak over ons

Geschreven na de dood van de 16-jarige Lisa

Ach meisje, ach meisje.

Hoe hopeloos wanhopig
hoe reddeloos verloren
hoe eenzaam en verlaten
moet je zijn geweest
waar je
puberaal verliefd
en in de knop nieuwsgierig
verlangend naar de zomer
had moeten zijn.

Ach meisje, ach meisje.

Zo treurig. Zo treurig
als zwart en niets
de uitweg is.

Ik wens je de hemel
licht in het donker
stilte in je hoofd

en
waak over ons.

© april 2015 Regine Hilhorst